“En nu is dit links”

We zijn op weg naar oma, en Siep heeft gevraagd of hij de weg mag zeggen. Hoewel sommige mensen de begrippen links en rechts wel eens door elkaar halen, gaat Siep dit redelijk goed af. Telkens als de kinderen de weg willen wijzen, neem ik me voor dat we eens een ritje moeten maken waarbij ze ook ècht de weg mogen wijzen. Dat ik alle aanwijzingen, voor in hoeverre mogelijk, gewoon opvolg. En dan maar zien waar we uitkomen.

We slaan linksaf, en even later zegt Siep: en nu is dit links. Eigenlijk heeft hij gelijk ook. De weg die we insloegen toen we linksaf gingen, had best rechtsaf kunnen heten als je van de andere kant kwam. Dus hoe constant is dat links en rechts nu eigenlijk? In feite is het ook maar een relatief begrip. Ingewikkeld eigenlijk, als je er over nadenkt.

Als ik de steeg in draai zegt Siep: “Rechts moet je maar even zelf doen, die ben ik zat van”.

Gelukkig waren we er bijna.

Anders reden we nu nog rondjes.

Al zingende wordt er ondertussen even een spoorweg aangelegd.

Tom heeft een reuzenrad van technische knex gekregen, die we op marktplaats konden scoren. Er zit een motortje aan vast die ervoor zorgt dat hij rond draait. In een poging die mechanisme heel te houden, moet Siep er dus vanaf blijven, wat uiteraard buitengewoon moeilijk is. Bovendien: hij doet helemaal niks.

Lachende baby’s, het blijft lachen. Vooral als het je eigen baby is. Dus, omdat we er maar geen genoeg van krijgen, hier nog maar eens een lachende Siep.

Inmiddels heeft Siep al twee tandjes, onderin. Hij eet wat fruithapjes, en dus moet alles wat hij tegen komt ook in zijn mond. Erg komisch, vind ik. Verder is hij erg vrolijk, mits je maar de hele dag gek met hem doet en naar hem lacht.

Je ziet het een beetje op dit filmpje. De camera probeert hij ook op te eten.

Tom vindt Siep nog steeds erg lief. Okay, Tom laat zo nu en dan merken dat hij er is, ook op minder positieve manieren, maar tot op heden reageert hij dit niet of nauwelijks af op Siep. Sterker nog, Siep krijgt de hele dag knuffels en kusjes.

Mama leert je alvast praten …

Welkom, familie, vrienden, kennissen, of ander publiek. Jullie hebben waarschijnlijk het kaartje in de bus ontvangen, en kijken nu of hier al iets te beleven valt. Opschieten dus, met de eerste verhaaltjes en foto’s.

Zonder al te veel in details te treden: de bevalling ging super! Veel beter dan de eerste, in elk geval. Zondag nacht om vier uur zijn de vliezen gebroken. De volgende ochtend is een ruggeprik geplaatst, en een infuus om in te leiden. De ruggeprik werkte niet, waardoor het een soort van deja vu werd van de vorige keer bij Tom. Nu werd er gelukkig een anesthesist bijgehaald die de ruggeprik wel wist te plaatsen. Wat een verlichting! Moeders heeft lekker liggen doezelen, en af en toe hoorde ik haar zelfs even snurken. Na drie uur kwamen de pers weeën, hoewel ze hier weinig van voelde, en tien minuten later lag Siep op moeders buik.

De statistieken: hij woog 4200 gram, en was ongeveer 54 cm lang. De exacte tijd die we hebben opgenoteerd is 15:27 uur. Dezelfde avond om iets voor acht uur waren we thuis. Een lange dag.

Broer Tom was door het dolle heen en ging als een stuiterbal door het huis. Hij wilde niet eerder slapen dan dat zijn kleine broertje op bed lag. Siep kreeg veel knuffels en kusjes van Tom, mocht met zijn konijn knuffelen, en hij mocht ook op z’n trekker. Geen slecht woord gehoord, maar dat komt ongetwijfeld nog wel eens.

Mijke is een stuk fitter en maakt het goed, geniet nu enorm van de kraamtijd.

Wellicht tot gauw op kraambezoek, en anders hou je deze webstek gewoon in de gaten, mag ook.

We hebben Wendie weer bereid gevonden om ons kaartje te ontwerpen. Daar zijn we erg blij mee. Voor degene die hem niet in de post hebben ontvangen, zie hier het resultaat.

Hoi Siep,

We wachten maar en wachten maar. Je moeder is er klaar mee. Kom er nu maar uit!

Liefs,
Je broertje, moeder en vader.